Brandnetelshow foto’s

klik klik hier

Brief aan Koen van Wim

Beste Koen,

Het is een van de onvergetelijke oktoberdagen in het jaar tweeduizendenzeven, middaguur, en als ik het nu niet doe komt het er niet van.  Op de hoek van mijn bureau staat al maanden de afbeelding van Causa Nostrae Laetitia, Onze Lieve Vrouw Van Tongeren, ‘Oorzaak Onzer Blijdschap’. Telkens ik een blik op haar werk denk ik vol weemoed terug aan onze belevenissen en jouw gekke streken. Wat was ons gebrainstorm vorige lente toch wild en vruchtbaar ! Kunst kiemt.De computers zijn uitgevallen en daarom moet ik je met pen en papier berichten, wat langer zal duren. Het past eigenlijk wel. Ik leg de brief vanavond op Beatrijs haar bureau, en zij zal alles morgenvroeg overtikken voor het grote weblog. We doen inmiddels alles om een foto van je Bramenpop zoals ze er vorige week uitzag erop te krijgen, maar hij is naar het schijnt te mega. Misschien vielen ze wel daardoor uit, die computers… Ze ziet er goed uit. Vlaag na vlaag, bui na bui liet Zij haar verdroogde vruchten op de aarde vallen, en zie… Nu staat Zij deels ontmanteld te glitteren tussen de groene takken vol doorns, de naalden wijzen naar alle richtingen. Het witte kleedje dat jij Haar samen met je zoontje Walmoed hebt aangetrokken maakt haar een tikje pofferig, het geheel oogt minder cru. En toch, haar serene meisjestrekken blijven edel en geheimzinnig,  je hebt het allemaal goed gezien. Je vraagt je vast elke morgen af hoe het met me is. En met de weg van Moscou naar Bernadette. Wel, ik kan nu wel een pakje info droppen, over de voorbije Open Ateliers, of over de laatst nieuwe opening in het SMAK, maar dat lijkt me zo springerig en overhaast. De echte, gekruide verslaggeving hou ik liever voor bij soep, patatten, potten en pint. Er was enorm veel tumult. Iemand wil nooit meer ketchup eten. Dit week-end zijn er bij ‘Den Alain’ ook al Open Deurdagen. Zou hij nog steeds elke dag duikboten zuipen ? Als je wil afzakken naar hier, graag. Dan ben je zaterdag en zondag welkom bij de Ghent Railway Association. Meer nog, als je wil verzin je snel een ludieke performance, iets met kastanjes bijvoorbeeld…  Ze zijn open van tien tot achttien uur.

Vergeet niet om drie november aan te kruisen, dan organiseren we een petanquetornooitje in De Porre.

Immer je dramaturg,

Wim Van Saksen Coburg Gotha

PS Nogal veel mensen stelden zich de afgelopen dagen vragen bij MB. Omdat in mijn hoofd woorden te kort schieten om een levendig kunstwerk te omschrijven, gebruik ik die van Daniël Robberechts om de sfeer van wat jij en Bart in Moscou doen te omschrijven. Het hoeft geen betoog dat het fragment meer dan dertig jaar oud is.

Uit ‘Nagelaten Werk’ (Totaaltekst)

‘Er zijn maar weinig mensen die dat gematigd zeeklimaat van hier aangenaam noemen. De temperatuurschommelingen zijn wel gering, maar dat betekent dat echte zomerdagen van zinderende hitte al even zeldzaam zijn als echte winterdagen. Novemberweer is steevast een hondeweer, letterlijk een weer om er geen hond door te jagen. Vanaf september of oktober tot maart of zelf april verleggen de makelaars in buitenverblijven hun actieterrein naar de zuidelijke costa’s en beaches van het subcontinent, want de stadsmensen zijn toch met geen stok naar het slijkerige platteland te krijgen. Maar vaak is het heel stil weer, in dat winterhalfjaar, het soort weer waar helemaal niets over te zeggen valt, de radio heeft het over betrokken hemel en veranderlijke wind, of wisselvallig weer met hier en daar een bui. Wie het dan toch waagt, buiten te gaan lopen, merkt dat het eigenlijk een heerlijk soort weer is. Alles ligt stil, de vogels zwijgen, er valt inderdaad niets te zeggen, alles houdt de adem in, alles ligt heerlijk. Het lijkt of alle struiken en bomen met hun loof ook hun eigenheid hebben afgelegd om tot één bloot boomgewas ineengestrengeld de winterkou af te wachten. (Sneeuw maakt een einde aan die verwarring doordat ze alle stammen, takken en twijgen plantkundig nauwkeurig aftekent.) Zo nemen de planten een afwachtende houding aan. De botten zijn al van bij de bladerval zichtbaar, maar nu wordt alles stilgehouden. Wie zijn gezicht toevallig dicht bij de grond brengt – bij het aanhalen van een schoenveter, of het plukken van een paddestoel – wordt vaak verrast door de sterke geuren die de grond afgeeft, toen men vaker van die geuren opsnoof omdat er bij elk spel wel een reden was om te gaan kruipen, of misschien omdat men toen gevoeliger was voor geuren, of gewoon omdat men toen met zijn neus als een hond zo dicht bij de grond bleef. Dan kan het gebeuren dat de zon even door de wolken breekt, en een natte tak die bruin was of donkergroen of grijs gaat ineens blinken alsof hij met een foelie van glas of zilver was bedekt.

Braambesshow foto’s

Klik hier voor het fotoverslag !

Foto’s: Koen Broucke

Wim blogt over Braambessenshow

Vrijdag. Midden augustus. Ondanks de sombere weersvoorspellingen is het droog en net warm genoeg om zonder jassen de straat op te gaan. Perfect plukweer.
Koen B besloot maanden geleden al om voor MB een aantal ecologisch-artistieke infiltrages op touw te zetten, waarbij hij het voor handen zijnde groen in Moscou als basismateriaal zou gebruiken.
De Braambessenshow, die vandaag plaats zal vinden, kan gelden als een openingsact. Koen wil minimaal beginnen, met een popje. Dat zal tegen vier uur netjes worden uitgekleed en volgeprikt met rijpe braambessen, zwart en gezwollen, blinkend en sappig. Het postuurtje zal op het aanvangsuur officieel ingehuldigd worden. Het moet iets weg hebben van een heiligenbeeldje, daarom noemden we het tijdens de voorbereidingen Santa Brama, of De Heilige Bramelia, maar tevreden zijn we er nog niet over.

Tien uur. Koen wordt geïnterviewd door iemand en dat wordt uitgezonden op Klara. Ondertussen wordt hij door Pierre van het Sint-Pieterstation naar Moscou gebracht, meer bepaald naar het senioren clubhuis.
Daarachter ligt nog steeds de oude weverij verborgen, een eeuwigheid geleden uit de grond gestampt door (…) De Porre.
Nu ligt alles er verkommerd bij. Een hekken dat niet dicht kan. Een waarschuwingsbord voor argeloze voorbijbangers: opgelet, instortingsgevaar.
Ontelbare gebroken ramen. Ingezakte daken. Verroeste stangen, hier en daar
vlijmscherp.
Een van de open ruimtes, die enkel overdekt is door een lek dak tussen twee
loodsen, dient duidelijk al een paar jaar als opslagruimte voor afgedankte
carnavalswagens. Ze vallen meteen op. Er staan olijke reuzenpoppen op, met
afgehouwen neuzen en open ruggen. Hier en daar schittert wit piepschuim, of
ligt een verloren framboos in het gras, de grootte van een mensenhoofd.
Alles is overwoekerd door onkruid en welig tierend struikgewas, vooral bramen.
De kunstenaar stapt uit, kijkt rond, wil het bekraste portier dichtslaan en denkt net op tijd aan zijn achtjarige zoontje, dat is meegekomen. Marius Broucke zal zijn eerste volwaardige MB-dag meemaken.
Zijn vader inspecteert meteen de omringende bioconjuctuur, meet zuurtegraden
met lakmoesstrookjes die hij in zijn achterzak bijhoudt en slaakt een zucht van verrukking. Hij  maakt zijn koffers open en gaat aan de slag.
Ondertussen is Pierre al vertrokken in zijn tot omroepwagen omgebouwde
Citroën. Hij zal tot een stuk in de namiddag de wijk afrijden, langzaam en
gestaag, met de rechterhand het stuur vasthoudend, met de linkerhand een
megafoon: “Inwoners van Moscou ! Hedenavond grote gratis Braambessenshow, met Koen Broucke ! Om half zes achter De Porre, helemaal gratis en voor iedereen !”

Twee uur. Iemand van het vrijwilligersequipe komt opdagen en wordt meteen
aan het werk gezet. Ze is een stille genieter en benieuwd.
Koen is inmiddels begonnen met het volprikken van La Santa Brama. Eerst komt
er een laag harde, groene bessen op het naakte, tere huidje van oranjeroze
plastic. Dan komt er een laag roze bessen. Dan pas komen de zwartpaarse,
waarvan hier en daar al belletjes opbarsten, wat de gedachte aan
bloedvergieten oproept.
Drie uur. Rechts naast het hekken is een klein bosje. Daar wordt, in een
berg van braamstruiken, een loodrechte tunnel geknipt en gehakt. Op een
sokkel van natuursteen en plankenhout pronkt nu zwijgend Koen’s eerste
MB-beeltenis.

Vier uur. Er komen meer bramenplukkers een handje toesteken. Iedereen neemt
een vijfliteremmertje en begint te plukken. Soms wordt er met een stoel een weg gehakt in het stekelige braamwoud. De stoel kan dan gebruikt worden om op te staan, om zo de allerhoogste, rijpste bramen te pakken te krijgen.

Vijf uur. De maaltafel wordt in gereedheid gebracht. Koen begint bramen te malen met een witte blender, giet alles in een vergiet en vangt sap op in een goed uitgespoelde kom. Kleine borrelglaasjes op voetjes worden in
koelijs ondergebracht, om straks te gebruiken.

Half zes. De volkstoestroom is minimaal maar buitengewoon enthousiast. Geen
spatje regen, ondanks de weinig hoopgevende voorspellingen. De glaasjes
worden ten hemel geheven. Heil, Moscou Bernadette…